NIRE LOGELA

Logela lo egiteko gela da. Hala ere hori ez da nire logela niretzat hartu izan duen funtzio bakarra: babeslekua, biltokia, topagunea, zinema, ospitalea… izan daiteke ere bai. Logelan inorekin egon nahi ez dudanean sar naiteke, pertsianak jaitsi, atea itxi, munduaz isolatu, edo justu aurkakoa, jendea gonbidatu adibidez film bat ikustera.

Begiak ixten baditut eta nire logela imajinatzen badut, ohetik begiratutako logelaren irudia ikusten dut. Ohean egotean bakea sentitzen da, ez bakarrik lo egitean. Nor ez da inoiz ohean bota zerbaiti buruz hausnar egitera? Edo liburu bat irakurtzera? Modu horretan gogoratzen dut ohea, eguneko momentu pertsonalenak bizi diren lekua. Ohetik begiraturiko logelaren irudi horretan leihoak ikusten ditut, mahaia eta argiak, baita armairuaren zati bat ere; hori da logelaren eremurik erabiliena.

Gauza preziatuenak gordetzen ditugu gure logelan: leku ezberdinetako oroitzapenak, lagunen oparitxoak, txikitako pelutxeren bat, pertsona berezien argazkiak… Hala ere gauza horiek ez dira zertan materialak izan behar, batzuetan oroitzapenak gordetzen baitira bertan: dei garrantzitsu bat egindakoan ikusten zenuen logelako perspektiba, zerbait bilatzean guztia mugitzearen irudia… Gauza asko daude nire logelan, bai ia pareta oso bat hartzen duen armairuan gordeta, bai ohe azpiko armairuan edo ohe gaineko apaletan ere.

Logela mugatzen duten paretek osaturiko espazio hori da nire logela, baina baita bertan dauden altzariak eta haien kokapena ere; zerbait aldatzen bada beste logela bat izango litzateke, nire, baina ez hau. Nire logela nire pertsonalitatearen, bizipenen eta zirkunstantzien materializazioa dela uste dut.

Ohetik begiratutako logela